Mademoiselle Marteaux

Moi, c'est Mademoiselle Marteaux.

Je kunt er gewoon niet omheen zien. Niet overheen kijken. Of rondom lopen, zonder dat het opvalt.

"Je bent een echte paradijsvogel", zei ooit een lief. "Stop maar met doen alsof, aanpassen gaat jou niet lukken." Dat was dat. Ik zoek nog steeds naar mogelijkheden om aan te sluiten bij een gangbare leefstijl die totaal niet strookt met mijn betoverende levenswijze. Aanpassen is een hele klus. In hoeverre wil ik dat nog? Ik...

In mij woont een magisch kind. Een kind dat het leven ziet als één groot wonder. Een kind dat eerder wil voelen dan praten. Een kind dat alles intens beleeft en geniet van het mysterieuze dat ook het leven is. Dat mensje in mij is waarachtig een feestmuts. Ze is een onvervalst lachebekje. Een heuse lichtsprankel. Ik ben zo blij met haar!...

'Ik ontmoet veel hooggevoelige vrouwen die het heel moeilijk vinden om grenzen te stellen, die vaak automatisch gevoelens oppikken van anderen, daarop inspelen en zich achteraf uitgeput voelen. Het gebeurt vaak al voordat je er erg in hebt. Het is alsof je spontaan versmelt met de ander en jezelf even helemaal kwijt bent. Hoe kun je dit voorkomen?...

'Hoe versleten, uitgewist, vernederd, bedwongen, stilzwijgend voorbijgegaan ook, toch zijn alle trekken van het kind bij de vijfjarige nog aanwezig. Meestal kruipen ze weg in de schaduw en liggen daar op de loer, maar zodra de aandacht even verslapt, heffen zij het hoofd op en dringen dan in de één of andere vermomming naar het volle daglicht.' -...

Leg je hoofd nu maar tegen mijn hart.

Als zestienjarige verdiepte ik me in de I Tjing, het Confuscianisme en de leringen van Lao Tzu. Met de Chinese pen in handen druppelde ik uit een potje zwarte inkt gecomprimeerde beschouwingen uit het boeddhisme. Op papier want een computer was er indertijd niet. Ik weet nog dat ik in een bijzondere vertraging schreef. Een vertraging die tijdrekte....

Mindfullness is een hele klus voor een verstrooid brein. Een flinke kluif voor een beweeglijk denken. Gedachten die ik er aan de ene kant uitgooi, komen er langs de andere kant weer even hard in. Als ik na veel proberen dan toch in de buurt kom van leegte drijft mijn vlinderachtigheid de spot met al het monnikenwerk. Yogastandjes,...

Kinderen hebben denkbeeldige vrienden. Ik heb er ook één. De mijne is Pablo.

Nu het voorjaar zich ontsluit in lengende dagen en de opwaartse beweging vanuit de ondergrond voelbaar wordt, krijg ik opruimkriebels. In die schoonmaakimpuls ontspruit uit mijn onderbewuste grond iets dat zich verscholen hield in de winter van mijn leven. Het tikt nu aan mijn zielenraam en zegt: "Mest ook eens onze voorouderlijn uit want die...

Wie wil er pijn voelen? Wie is er bereid af te zien? Spontaan in het diepe te duiken? Vrijwillig te beleven wat lijden is? Leed ondergaan doe je toch niet uit jezelf? Iedereen wil pijn vermijden? Toch?