Knal open mijn hart en verkwist de liefde.

Mindfullness is een hele klus voor een verstrooid brein. Een flinke kluif voor een beweeglijk denken. Gedachten die ik er aan de ene kant uitgooi, komen er langs de andere kant weer even hard in. Als ik na veel proberen dan toch in de buurt kom van leegte drijft mijn vlinderachtigheid de spot met al het monnikenwerk. Yogastandjes, meditatievormen en ademhalingstechnieken om de aandacht te richten naar 'het hier en nu' is nogal wat voor een ongedurig zieltje met de aandachtsspanne van een krekel die net geland alweer op springen staat. Rust in het hoofd is voor mij geen haalbare bestemming zolang het werktuig daarvoor het hoofd blijft. Als mindfullness voor jou ook niet werkt en focus doorgaans drassig blijft als drilpudding, is er een alternatief. Dat is Heartfullness.

Heartfulness kwam ik onlangs tegen in een blad. Mijn hart maakte een vreugdesprongetje in een Yessss, dit kan ik wel! Want dat ontembare circus tussen de twee cortexen in ofwel mijn brein, blijft een lastig pakket. Mijn hart daarentegen werkt beter mee. Als een strooiwagen aan lovertjes die de liefde graag genoeg verkwist heeft het zoveel om te delen. Bij mindfullness oefende ik in gouden bubbels die me prikkelarm moesten houden. Het werkte verder niet best want bubbels werden door de minste afleiding doorprikt. De spons in mijn bovenkamer zoog zich dan vol met indrukken, waar een verzadigd hoofd verder geen blijf mee weet. Het maakte me moe om vanuit een fort, in een bubbel of met een filter het leven aan te kunnen. Nu zegt Heartfullness in een bijna anarchistisch toontje: niets begrenzen, laat je maar volcontinu raken. Laat alles vooral binnenkomen. Niet alleen de vreugdevolle dingen, vooral ook de puinhoop, de klerezooi, de prullenboel. Zuig het diep op in je middengebied. Laat de menigte en de veelheid toe in een ongepantserde, filterloze en ontbubbelde toestand. Een open hart schrikt namelijk niet gauw en kan zichzelf zelfs in barre omstandigheden openhouden. Mededogen heet dat. Dat is nogal wat! Hoe doe je dat in het gewone leven van elke dag, zo leven vanuit het hart? Het lijkt mij een overrompeling. Als ik mijn hart onder alle omstandigheden openhoud, kan alles en iedereen mij raken. Raak ik dan niet gekwetst? 

Ik lees uit een kinderboek met mijn dochtertje. Mijn hoofd is boos en mijn hart is verdrietig, staat er. Ons hoofd moppert alsmaar terwijl ons hart eenvoudigweg willen zeggen: ik ben verdrietig, ik heb pijn, ik ben wanhopig, ik voel me ontredderd, ik weet het niet meer, ik ben bang, ik voel me eenzaam en daarom doe ik zo naar tegen je. Vandaar hou ik me afzijdig. Of daarom neem ik afstand. Help me. 

Heartfullness weet dat uit het hart altijd een zacht stemmetje komt dat overstemd door de brutale stem uit het hoofd nauwelijks hoorbaar is. Ik kan alles wel alleen hoor. Ik heb jou niet nodig" kan zomaar in het hart betekenen: "Ik ben zo toe aan een knuffel, eigenlijk voel ik me vaak alleen". "Maar ik heb jou vooral niet nodig!", roept het hoofd er bruusk achteraan. Dat was ik gewend te zeggen. Het startpunt van heartfullness is doof worden voor alle geruchten uit het hoofd. Een bypass leggen van hart naar hart om rechtstreeks te voelen welke diepliggende gevoelens achter afstotend gedrag liggen. Wat is de basisbehoefte? Voor mij betekent het ook dat ik bij mijn geraaktheid kan stilstaan, bereid ben pijn te voelen. Dat vraagt oefening want het is oh zo makkelijker dan vechten of vluchten of bevriezen. Ik wil niet langer reageren op de dynamiek van het hoofd. Ik wil niet langer meer verdwalen in de roerselen van het brein. Ik leef liever vanuit mijn hart. Zo verschuift mijn ego-gedragen communicatie naar hart-gedragen communicatie: Ik voel je pijn, wat heb je nodig? Want boosheid doet me vastlopen in hard en stug. En ik wil zacht blijven. In zachtheid raak ik beter overal doorheen. Heartfullness weet precies dat ons geluk ligt in die zachte Verbinding met onszelf en met elkaar. Al het afsplitsen, afsluiten, afscheiden, afschutten, afgrenzen, afzonderen en al het andere AF in plaats van AAN, komt voort uit kwetsuur. Ik wil AAN blijven. In een soort van geamputeerd geraakt in mezelf en van elkaar verlang ik naar heelwording. We hebben lange tijd met onze versnippering kunnen overleven maar op de ene of andere manier lijkt het nu steeds minder te werken. Het gezanik in onze hoofden maakt ons doodmoe. Kom je bij me zitten? Dan zakken we van hoofd naar hart om daar met liefdeslijm de stukken te verlijmen wat door de eeuwen heen in ons is uiteengespat. Om in onszelf en samen weer één geheel te zijn. Dus, als het hoofd er een zootje van maakt knal dan open ons hart en verspil die liefde. 

Mademoiselle Marteaux