Ik val meteen met de deur in huis. Dit is mijn laatste blog. Er vind ommekeer plaats in mijn leven. Ik sta op een kruispunt. Ik kan ervoor kiezen de oude weg verder te belopen: bekend maar niet voldoening gevend. Ofwel sla ik een nieuwe route in. Onbekend onbemind? Hier wil ik zijn. Een crisispunt daagt me uit om...

Halverwege de loopbrug kijk ik naar beneden. Ik zie hem strompelen bij de kade. Een man van mijn leeftijd, met zijn huis op zijn rug, krukken in beide handen, het gelaat vertrokken door pijn. Ik leun voorbij de reling. Gaat het? roep ik hem toe. Hij mompelt wat en schudt van nee. Kun je een handje hulp gebruiken?...

Woewaai, van de gierschijf af, liggen naast

Vooral als mensen in staat zijn hun Sapiens aard aan het licht te brengen - het aankijken om te beginnen - kan er een bewustzijnsshift plaatsvinden. Alles wat aan het licht komt, krijgt de kans om te transformeren. Zolang we ervoor wegvluchten, de schaduwkant in onszelf vermijden, blijven we rondjes draaien binnen hetzelfde straatje. Met de...

Je verzint het niet, ik heb vanochtend een mis bijgewoond. In een kerk, met een pastoor. Een vriend nodigde me uit om te komen luisteren naar het Gregoriaans koor waar hij deel van uitmaakt. Het beluisteren van een muziekstuk uit de Romeinse liturgie had mijn nieuwsgierigheid gewekt. Wat ik bij de voorstelling niet voorzag, was dat er die ochtend,...

Het is mijn grootmoeder aan vaderskant, inmiddels vijfennegentig, die mij onlangs vertelde over dit boek: 'Sapiens, een kleine geschiedenis van de mensheid', van Y.N. Harari. Op haar levenseinde is ze stellig overtuigd dat de mens tot in hart en nieren slecht is, tot in zijn diepste essentie, alleen maar duister. Het komt door DNA, vervolgt ze,...

Zeven jaar later kijk ik anders naar de tijd van dakloosheid, naar die periode van diepe armoede. Ik maakte de beweging van weerloze prooi naar eigenaarschap over mijn leven. De felle ervaringen uit het verleden vormden me mee tot de vrouw die ik nu ben. Af en toe vertel ik nog over wat toen gebeurde, al is het om...

Met de tijd die verstrijkt, merk ik dat 'de dingen' me niet minder raken, maar ongetwijfeld ja, halen ze me minder onderuit. Ik kan 'de dingen' beter laten gebeuren, ze laten voor wat ze zijn zonder alsmaar de drang te voelen te moeten ingrijpen. Er ontstaat in mij een soort van berusting over hoe 'de dingen' gaan. Ik leer ze...

Woorden die mijn eigen keuze overbrengen, houden me op mijn middenas. Ze zijn als de sterke stam van de appelboom die zijn takken buigt in het weggeven van haar appels zonder te ver verbuigen. Een stam geeft zichzelf niet weg. Een stam blijft overeind in die middenas. Een appelboom voelt zich nooit verplicht om appels te geven. Ik kies ervoor...

kibbelen om gelijk, klauwen naar prooi,

Dor is het vlak land van het beleerde, waar dogma het

In de schrijfles...op zijn stoel... verdoken in zichzelf. De leraar vertelt over Paul van Ostaijen. Ik bekijk de trekken van zijn gelaat. Ik hoor zijn verdriet muisstil zuchten, zie hoe tragedie rimpeltjes slaat in zijn huid. Ik luister naar de echo van heimwee in zijn hart. Het geruisloos jammeren klinkt oorverdovend stil, daar in het verborgene....

Ik wil bloot zijn en beginnen.

Die dag dat ik een telefoontje kreeg van de kunstacademie met de vraag of ik interesse had om als kunstmodel te poseren, twijfelde ik voor een keertje niet. Ik voelde duidelijk een 'Ja' weerklinken van diep in mijn onderbuik, daar waar de energie vrijuit stroomt. Vooraleer gedachten zich konden moeien in bedenkingen, stemde ik toe aan dat...

Er zijn gesprekken die het inwendig heelal opentrekken. Woorden die het ruim in jezelf doen open knallen. Zo wordt het sterrenstelsel in de kruin beschenen, de melkweg rond het hart geklaard, de zonnevlammen in het bekken aangezwengeld in een groeiend bewustzijn, mede vernieuwd door een verkwikkende voorjaarsenergie.

Op de luchthaven haveloze gezichten reizend naar ergens. Bestemming onduidelijk