Op reis.

Op de luchthaven haveloze gezichten reizend naar ergens. Bestemming onduidelijk

Ze kijken voor zich uit.

Kijk ze, de gepolijste blikken, de grote mensen. Onder de motorkap is bluts.

Klak. Klaboem. Kaduuk.

Ik speur met mijn snuif, ik kijk door stof op zoek naar wat heel is. Zo diep als ik zien kan, stuit ik tegen carrosserie. Dat is waarmee ze het moeten doen. Denk ik.

Ze hebben ook nog een scherm.

Langs het raam struint een kind. Een krullenbol met zomers kleedje, twee handjes glijden over grenzeloze glaspartijen. In haar wankele gang geef ik haar hooguit twee. Ze is op reis van raam naar raam en ze lacht. Haar eindpunt is warm.

Ze is er al.

Ik kijk recht vooruit naar de lege blikken van die groten. Lange rijen zitvlees met holle blikken sloom starend naar opstijgende en neerdalende vliegtuigen. Straks zijn zij aan de beurt.

De meesten kleven aan schermen. Zij zien geen vliegtuigen. Ik zucht.

Mijn ogen volgen opnieuw het kleintje onderweg langs raampartijen. Ik reis mee met deze jonge pelgrim. Het valt op hoe ze niet op zoek, zon is. Hoe ze niet wachtend, reis is.

Ze lacht, het zonnestraaltje. Haar pret kan niet op.

Een scherm heeft ze niet.

Het verschil tussen haar en mij is dat zij reist en ik stilsta. Zij heeft geen last van starend zitvlees. Ik wel. Ik wil zoveel goedmaken om me heen, bij die groten. Ik wil ze ontsteken bij de motor zodat ze opnieuw voelen het leven. Ik wil ze brengen de vonk, in dit bizar bestaan met reisdoel zoek.

Ik zucht weer. Ik sluit mijn ogen een paar minuten, langer misschien. Ik zie niemand meer.

Het lucht op.

Ben je een garagist? Heb je een garage? Hoor ik een stem zeggen. Een stem die van binnen komt.

Mijn ogen openen zich. Het is niet aan mij om te repareren. Ik zit op de grond met mijn rug tegen het raam. Keer me volledig naar haar. Ik sluit mijn startkabels aan, aan haar levenslust en voel hoe ze mijn meisje aanvuurt. Ik herinner me mijn zon, mijn reis, mijn bestemming.

Samen lachen we. En ineens weet ik wat ik ben.

Ik ben een bougie. Ik ontsteek.

Mademoiselle Marteaux