Een bloem in een woestijn van stilte.

Die dag dat ik een telefoontje kreeg van de kunstacademie met de vraag of ik interesse had om als kunstmodel te poseren, twijfelde ik voor een keertje niet. Ik voelde duidelijk een 'Ja' weerklinken van diep in mijn onderbuik,  daar waar de energie vrijuit stroomt. Vooraleer gedachten zich konden moeien in bedenkingen, stemde ik toe aan dat binnengevoel en zei: Ik wil het proberen, kan ik langskomen voor kennismaking en een les bijwonen? 

Als klein meisje was ik die vrije mus. Ik zou als kind naakt gedanst hebben in open lucht. Ik zou ongekleed gerold hebben in het malse weidse, dat de wereld als speelveld voor me te bieden had. Kon mijn huid laten stangen door de boombast, mijn vel laten zoenen door de zon. Als Jungs archetype: Innocent, Onschuldige.

Blij, puur, zorgeloos en zonnig... welk kind is dat niet? Een weldoener die gaat voor geluk en harmonie. Al lijken sommige kinderen moeilijker te conditioneren omdat ze dingen gewoonweg niet voor waar kunnen aannemen. De valkuil van dit archetype is het missen van ruggengraat. Naïviteit is zuiver maar kwetsbaar. De leerschool met zijn vele opvoeders daagt de onschuldige uit tot het vormen van assertiviteit, ook om op emotioneel niveau aan te sterken. Als opvoeding doorschiet door in rationele aanpak wordt versterken, verharden. Rond een kern van onschuld ontwikkelt zich een stugge laag aan schuld en schaamte. Helaas.

Ik ben dankbaar om de levenslessen die ruggengraat brachten in mijn goedgelovigheid. Die strek houdt me op het rechte spoor. Het gevoelstuk heb ik terug nieuw leven in te blazen. In toezeggen aan deze opdracht gun ik mij die vrije staat terug. In eerste instantie had geen benul waarom ik instemde als naaktmodel, het voelde juist om te doen, meer niet. Op de Academie word steeds duidelijker dat ik de speelruimte van het onbevangen stuk ik me, terugvorder. Niet als rebelse actie maar omdat ik geniet dit te doen. Het geeft me energie. Wat mij energie geeft, daar wil ik zijn. Ik merk dat ik geen moeite heb om uit de kleren te gaan. Voor mij is naakt zijn niet gebonden aan een erotisch beeld, is niet iets om beschaamd over te zijn. Het is eerder sensueel dan seksueel voor mij. Dat is altijd zo geweest. Misschien zou er minder seksueel misbruik zijn, als naakt gezien zou worden als iets natuurlijks in plaats van iets onbekend, spannend, tè gewild. Blote huid niet eng of vies. Ons lijf is een kunstwerk, ieder kuiltje verbergt een verhaal, elke rimpel vertelt een historie. Het litteken laat heling zien. Het imperfecte, de menselijkheid. In mijn ruggengraat besef ik dat we als volk niet naakt in het openbaar kunnen verschijnen, toch zou het voor het collectief bevrijdend kunnen zijn om te bewegen van pornografische beelden naar een ontspannen natuur. Zo voelt het voor mij.

Leven is spelen. Spelen is leven. Daar kom ik steeds meer achter. En dat is wat doe, omdat het me bevrijdt van al het gene waar ik in mijn opvoeding niet om gevraagd heb en wat me te lang bekneld of geremd heeft. Ik geef mijn authenticiteit een kans zich te ontvouwen in dit kunstspel. Ik geniet van gewoon uitstraling zijn. Alleen dat. Voor niemand hoef ik iets anders te doen dan mezelf te laten zien in de expressie van het gevoel wat ik op dat moment ben. En mogen zijn in plaats van alsmaar te moeten doen. De druk mag van de ketel.

Een studente vroeg een keer: Wat als er mensen zijn die oneerbiedig naar je kijken? Dat ligt bij de ander, zei ik even spontaan. Het deert me niet hoe de ander het ziet, dat laat ik bij de ander. Ik ben niet op zoek naar bevestiging. Ik doe dit omdat ik ervan geniet, omdat het mij energie geeft, omdat het me een voldaan gevoel geeft tijdens en achteraf. De Academie schept een veilige plek waarin ik vrij kan bewegen. Schept een kader. Het opgegroeid stuk naïviteit kiest een omgeving uit waarin het zich naakt laat zien. Ik zorg voor mezelf door een veilig kader te scheppen waarin ik vrij kan bewegen. Verdere veiligheid vind ik in mezelf. Hoe anderen naar me kijken, is aan anderen. Alleen als ik het me zou aantrekken, wordt het een probleem. Ze zei: De leraar is blij me je. Lief dat je dat zegt, zei ik tegen haar, maar ook dat maakt mij eigenlijk niet uit. Het is prettig om te horen natuurlijk dat iemand je werk waardeert, maar eigenlijk hoef ik het niet weten omdat ik trouw wil blijven aan hoe het voor mij voelt om hier te zijn. De valkuil voor mij om te horen dat anderen blij zijn met me, is nogal riskant in die zin dat ik door een oud patroon harder mij best ga doen en mezelf uit het oog verlies.

Naaktmodel zijn. Een vriend zei: Dan ben je een bloem in een woestijn van stilte. Dat beeld gaf me glimlach. Een levend kunstwerk in al mijn kuiltjes en krassen, in mijn stevige, in mijn slapjes. Levende kunst vrijwillig tentoongesteld voor het oog van de kunstenaar die een tijdelijk beeld vastzet op doek vanuit zijn of haar creatieve ooghoek. Intussen zak ik in stilte, ontmoet daarbinnen mezelf! Uit de film Memoires of a Geisha: We create another world, a place of beauty. The very word Geisha means artist. Being a moving work of art.

Voor nu een juiste zet. Ik luisterde naar mijn bekkengevoel, naar mijn energiehuishouding en zei: Ja!

Mademoiselle Marteaux