Verlicht door chocoladecake.

Je gaat naar je favoriete Barista-Café. Je bestelt je lievelingscake. De serveerder zegt : Sorry, de chocoladecake is op. Nu komt het. Wat wordt jouw respons? Het is je weerklank, je gemoedsbewegingen, hetgeen wat zich in je hoofd afspeelt dat vertelt op welke bewustzijnstree je staat. Hoe groter het benul, hoe lichter je pose op de tree.

Kies 1. Je baalt ervan. Nondedju zeg, je had je zo verheugd op dat plakje cake. Je zit beteuterd bij de koffie. Dat die cake precies nu op moet zijn komt echt niet uit. Verdomme. Die chocolade was belangrijk voor jou. Als je het laatste stuk op het bord van de buurttafel opmerkt, zak je door de vloer van frustratie. Dat plakje troost had jij nodig. Het hakt in op je humeur. Je laat het bij die ene koffie en vertrekt met een lang gezicht. 

Kies 2. Jammer zeg! Je verlangde naar die lekkernij. Je merkt de ontgoocheling in je op. Het mag er zijn. Het is wat het is. Je verder druk maken heeft geen zin. Je neemt een gemberkoek in de plaats en wordt verrast. Die is best lekker, dat had je niet verwacht. Natuurlijk niet zo lekker dan jouw geliefkoosde chocoladecake, maar oké. Enigszins blij met het alternatief ga je verder met de dag. Je humeur is niet optimaal, toch maakt het mankement jou niet sip. Andere keer beter, zeg je. Straks als vieruurtje neem je een lekker chocolaatje. 

Kies 3. Je hoort dat de chocoladecake die je gewoonlijk besteld, op is. Je krijgt het daar noch warm noch koud van. Je kiest de gemberkoek. Je maakt een nieuwe smaakervaring. De textuur valt je op, een beetje korrelig en smeuïg tegelijk. Je merkt de pit op bij het kauwen van een zoet stukje gembervrucht. Interessant. Je heb er verder geen mening over. Je kan genieten van de chocoladecake als die er is en zonder is 't even goed. Je voelt je dankbaar om wat er hier nu is. Om de nieuwe ervaring. Ook die laat je los en gaat verder. De uitdrukking op je gelaat is zacht. De uitstraling senang. De gemoedsrust in vrede met hoe alles loopt. 

Voilà kijk, het hoeft niet altijd ingewikkeld uitgelegd te worden. Schat in, in welk stadium van verlichting jij zit. Ik zal er geen doekjes om draaien. De eerste reactie vraagt om veel lichtpuntjes in je bewustzijn. Het leven overvalt je of valt op je neer. Je bent overduidelijk gehecht aan dingen die jou een goed gevoel bezorgen. Je bent helemaal gericht op het vergaren van wat jij nodig hebt. Je neediness laat zien dat binnenkant ontbeert, al kun je daar niet bij. Zowel niet bij de leegte als bij het besef dat er leegte is. Het alsmaar verlangen naar iets (van iemand) of het een ding, woord, gevoel, gebaar is. Gretigheid maakt je onvrij. Je gemoedstoestand is onderworpen aan wat er van buitenaf aangeleverd wordt of niet. Je humeur komt aan bij het invullen van behoeftes die te maken hebben met het sussen van emoties. Dit is het stadium waarin de meesten van ons dagdagelijks bewegen. Onrustig zijn ze. Altijd op zoek naar vormen van troost, verzachting van emotionele pijn. Met voorkeur voor instant-oplossingen voor een kleine of grotere emotionele honger waar de maag letterlijk van kan knorren. Sommigen vinden de emo-fastfood in het conventionele of in het alternatieve circuit, dat maakt weinig verschil uit. Honger is honger. Het snakken naar (of snacken van) : gezien worden, bevestiging, erkenning, geruststelling, warmte, zoet, omgevingsgeluid, gezelschap is de fase van overleven. De fase overleeft van competitie voor de eerste plaats, strijd om het langste eind. Daar hangt geluk van af.

In fase twee gaat de stroomdraad van de bewustzijn-ampul lichtjes fonkelen met af en toe een knettering. Je merkt op dat je ontgoocheld bent door iets of iemand (de knettering). Je merkt teleurstelling op zonder teleurstelling te worden. Hier stopt de identificatie met je gedachtes of emoties: je bent ze niet, je hebt ze. Ze zijn vluchtig. Vroeg of laat gaan ze voorbij. Je tilt er niet zwaar aan. Besef maakt opening; schept ruimte voor ervaringen die op naar je toekomen. Je hebt trek in zoet. Je bent tevreden met het alternatief. Al zou er geen gebak meer zijn in dat ene café, ook dat feit had je humeur niet aangetast. Daarbovenop vindt je het interessant om achter het gevoel van desillusie jouw innerlijke honger naar zoet te gewaarworden. Waarom ben ik toe aan zoetigheid? Je gaat niet persé verder in op die vraag, gaat het vraagstuk niet overpeinzen. Het voldoet om waar te nemen wat er in jou gebeurt. Gewoon dat, is genoeg. Het maakt dat je iets kan lossen van de vele verlangens die her en der ploppen uit het niets. Je maakt je stapsgewijs los van hechting. Deze fase gaat voor rust. Het staakt de strijd, houdt de vlucht een halte toe en tegelijk houdt het jou in beweging. Je richt de aandacht van buiten naar binnen, negeert niet wat er zich in je afspeelt, leert er mild mee te zijn.

In de derde fase is de bedrading zowat volcontinu verlicht (met uitzondering van kortstondige kortsluiting die zichzelf snel herstelt). Je hebt vrede met wat Is. Alles is continu in beweging en je beweegt mee met de stroom van het leven. Je opent je voor wat zich aandient, omarmt het leven ten volle en hecht er niet aan.  Verwondert over wat op je pad tegenkomt zonder er een mening over te hebben. Het voelt neutraal, wat niet wil zeggen dat het saai is of zonder gevoel. Je wordt diep geraakt, je bent vol gevoel. Het verschil is dat het jou niet uit je midden haalt. Er is haast geen ruis meer tussen de verbinding van Jou en Leven. Je bent niet uit op leuke ervaringen beleven, omdat je de duale aard van leuk of niet leuk in dit stadium passeert. Alles dient. Waartoe het dient weet je niet altijd, dat maakt verder niets uit. Hier stopt analyse, breinbreken wordt onnodig. Je bent bewust dat ervaringen, gedachten en gevoelens voorbijgaand zijn, waarom serieus nemen? Tegelijk ben je serieus in de aandacht voor de meest eenvoudige dingen. De manier waarop je thee zet bijvoorbeeld. Je verliest geen energie meer in de dagdagelijkse beslommeringen van gedachtegangen. Gedachtes laat je, net als het leven zelf, voorbij stromen. Je energiebalans maakt dat je je kan richten op het creatieve, op de expressie van je ziel, op hetgeen je komt brengen op aarde. Gisteren is geweest, straks is niet te overzien, alleen in het hier en nu speelt het leven zich voor je af. Daar is jouw aandacht. Je basis is stevig als een rots, de omhulling veerkrachtig als riet, de uitstraling zacht als een veertje. De kern der dingen hoef je niet te zoeken, die is al-tijd. De myriade in ontelbare zijwegen behoef je niet te bewandelen. Je hoeft nergens naar te grijpen, je hoeft je nergens druk om te maken. je opent je handen voor de synchroniciteit van het leven die je in deze fase kan zien. Je bent in de wereld, niet van de wereld. De zegening van deze fase manifesteert zich in een uitstraling die ongecompliceerd is, licht en luchtig aanvoelt, oprecht dankbaar. 

Vermoedelijk zijn er verdere fases maar om het simpele feit dat ik daar geheel niet bijkan, laat ik het hierbij.

Mademoiselle Marteaux