U heeft er zelf voor gekozen mevrouw.

Alsof het gisteren was, zie ik me opnieuw zitten aan het sociaal bureau van de gemeente waar ik woon. Ik had dit moment uitgesteld. Mijn moed tot het uiterste gestrekt in een opgeheven hoofd dat altijd een uitweg kon bedenken, maar deze keer niet. Langdurige overspanning had mijn gestaald heroïsme dan toch verbogen tot knoop. Geheel betraand had ik toen om hulp gevraagd, 'Er is niet genoeg eten en ik weet niet meer wat te doen'. Ik trof de strenge agoog die dienst had. Een eenling met een weliswaar gouden hart schuilgehouden in een draconisch jasje, die ook vandaag te rechtuit antwoordde: 'U heeft zelf voor vier kinderen gekozen mevrouw'. Een pijnscheut in falende verantwoordelijkheid. Per post las ik later dat ik in aanmerking kwam voor een leefloon. Dit was drie jaar geleden.

Zestien jaar terug was er de beste intentie om het vooral anders te doen. Ik was een perfectionist met een scherpe blik op alles en iedereen. Mijn kinderen zouden vrij opgroeien in een herderlijk dorpje in de ongerepte natuur waar we als een blijmoedige familie zouden genieten van het landleven en van elkaar. In de idylle van een nieuwe tijdsvisie zou ik een groot gezin stichten. De kinderen kwamen vlot, de rest liep minder gesmeerd. We trokken eindeloos rond op zoek naar die magische plek die we uiteindelijk nooit vonden. Een onvervulde droom waarvoor we school en baan hadden opgegeven. De onrust van het blijven zoeken, maakte ons bekaf. De relatie kwam onder hoge druk te staan. We groeiden als ouders uit elkaar. We raakten allebei in moeilijkheden. Teneinde raad zocht ik toevlucht in een gemeenschap waar ik een poos onderdak kreeg, met het voornemen met een oplossing terug huiswaarts te keren. Om daar vervolgens als een blok te vallen voor een charismatische wijsgeer die mijn wanhoop in een oogwenk optilde tot een verheven plan en mij het geluk beloofde. Uiteindelijk werd het een griezelverhaal waar ik met intensieve begeleiding later door het oog van de naald uitkwam. Ondertussen stond ik met mijn acht maanden zwangere buik - ook dat was een plan dat ik niet snel genoeg begreep - en drie jonge kinderen op straat. Kwam mijn dochtertje op de wereld in een vluchtelingenopvang voor al even dakloze migranten, waar kort nadien een meisje al kuchend mijn drieweken jonge baby liefdevol in haar armen hield. Een kuch die ons deed denken aan een verkoudheid bleek een week later open tuberculose. Op dat moment knapte ik. In quarantaine plus opnieuw op straat met een baby die mogelijk zou sterven en jeugdzorg achter de hielen, raapte een vriendin me bij elkaar en nam ons in huis. Pas twee jaar later ruilde het ik het vagebond leven in voor een veilig thuis nadat ik veel te laat de sociale dienst een eerste keer om bijstand vroeg. Een hulpvraag die uitbleef door schaamte. Want wie zo diept zakt, hoort teleurgesteld te zijn in zichzelf.

Als mensen horen dat ik single mama ben met vier kinderen van twee mannen, dan blijven ze in het beste geval met een mond vol tanden staan. Alleen achter mijn rug durven ze er uitgesproken wat van te vinden. In dit dorp ben ik het gewend. Onlangs, toen de buurman grinnikend vroeg of ze allemaal van mij waren terwijl hij het eigenlijk wel wist, had ik het lef te zeggen: 'Ja, ik heb vier kinderen van twee vaders. En als ik opnieuw mocht beginnen zou ik vier kinderen gemaakt hebben met vier vaders'. Hij lachte ongemakkelijk en ging weer aan de slag, niet wetende of ik serieus was omdat mijn stem als bittere ernst klonk. Voor alle duidelijkheid. Ik maakte een grap.

Ik keek de hulpverlener aan, op die ene zomerdag aan het sociaal bureau van mijn gemeente. Ik zat tegenover hem, toen met een mond vol tanden en kon alleen maar huilen. Ik ging daarna door weken van schaamte en schuld vooraleer ik mezelf uit de gevoelsmoerassen trok en aan een schone lei herbegon. Met een waardige stem datzelfde dialoog een nieuwe wending gaf in gesprek met mezelf. De agoog hoorde het niet, mijn eigen bevestiging te horen was voor mij nu genoeg.

'Jazeker Meneer, ik heb zelf voor gekozen voor vier kinderen.

Maar ik koos er niet voor dat ons leven zo uitdraaide.

Ik heb het misschien allemaal zelf gedaan.

Maar zo heb ik het nooit gewild.'

Mademoiselle Marteaux