Introvert in de Dominicanenkerk.

Op 31 december om twaalf uur 's middags ga ik naar de Dominicanenkerk in hartje Maastricht om te schrijven. Een gotische kerk uit de dertiende eeuw omgevormd tot boekhandel met een Apsis dan weer omgetoverd in Coffeelovers. Hier wil ik vandaag pennen. Waarover weet ik nog niet. Ik stel me open voor wat er komt. Buiten mij. In mij. Het loopt zo dat ik een kwartier voor opening tegen de kerkmuur aanleun en wacht. In mijn wachten komt een vrouw van middelbare leeftijd naar me toe. Ze vertelt dat ze van Arnhem komt, in Limburg op vakantie is met haar vriendin plus twee familieleden. Ze vraagt of ik kom voor een boek. Ik zeg haar dat ik hier ben om te schrijven. Ze weet graag waarover ik schrijf. Ik vertel haar kort over mijn sensitiviteit en hoe ik met mijn gevoeligheid een weg zoek in de wereld. Daarover schrijf ik. Ze sluit aan in herkenning want haar vriendin is ook hooggevoelig. We maken oprecht contact met elkaar en zeggen zinnige dingen. We verrijken elkaar vanuit wie we zijn, zo voelt het. Een bijzondere ontmoeting. Dankbaar voor dit diepgaand onderonsje vervolgen we elk onze eigen weg voorbij de poort bij openingsuur. Dit soort spontane ontmoetingen vind ik heerlijk. Ik vind het zalig om even te verbinden en dan weer los te laten. Deze toevallige samenkomsten komen vrijwel vanzelf als ik niet vastzit in mijn hoofd, in piekeren of volle gedachten. Als ik mij openstel omdat er ruimte is in mij om iets van buitenaf in mij op te nemen

Ik merk dat ik het heerlijk vind om omgeven te zijn door mensen en amper opgemerkt te worden. Dat gevoel van lekker bij mezelf te blijven en niets te moeten. Niet moeten socialiseren, niet hoeven deelnemen aan een gesprek, niet horen luisteren en ook niet kwebbelen over koetjes en kalfjes. Niemand die iets van me verwacht, behalve dan de stille hoop van een wachtende rij dampende koffies op zoek naar een zitplekje die ik op dit punt nog niet bereid ben af te staan. Het voelt heerlijk om er helemaal bij te horen op een zwijgzame manier. Om deel uit te maken van een mensengroep en verder niet op te vallen. Stil mogen zijn in het geroezemoes rondom. De sfeer opzuigen doorheen een rietje naar eigen keuze. Mensen in me opnemen en voelen wat het met me doet. Zoals eventjes onderduiken in de zee aan liefde die een verliefd koppel in hun roze blos zomaar vergiet. Zonnestraaltjes aan geluk opslorpen die goedgemutste vriendinnen vanzelf uitstralen. Meevoelen met een oudje in een verfrommeld gezicht en mogelijk eenzaam. Meelachen met een grappend stel vrienden zonder hun woorden te verstaan. In de gezellige drukte van mensen in de weer voor een eindejaarsgeschenk om een beminde te verrassen, sluit ik even de ogen. De gewaarwording van deze grote-mensen-familie in de bedrijvige drukte op oudejaarsdag wakkert me aan. Ik, die eerst nog soezend tegen de kerkmuur leunde om kwart voor twaalf. Hier zo te zijn, doet me nu vanbinnen bruisen.

Ik ben een extraverte introvert. Ik hou van mensen om me heen. Daarin met mezelf te zijn. Ook in mijn relaties heb ik het als aller fijnst ervaren dat elk een eigen gangetje gaat samen in dezelfde ruimte. Even geen rekening moeten houden met elkaar. Zonder aanpassing, senang zijn bij eenieder. Heerlijk vind ik dat. Het geeft me rust als een rijkelijk gevulde gevoelsrust. Ik durf wel aansluiten hoor. Het is niet omdat ik introvert ben dat ik niet verbind. Ik kan ongelooflijk diep verbinden met mensen. In die verbinding verlies ik mezelf makkelijk. Ik voel de ander zo diep aan dat ik de ander word. Ik ga dan voelen voor de andere, denken in plaats van de andere, me afstemmen op de andere. Ik kruip als het ware onderhuids. In die samenvoeging heeft de andere ook volledige toegang tot mij. Dit zwachtelen gaat zo diep dat ik soms last heb van ontbinden. Ik leer nu om goed bij mezelf te blijven in contact met anderen. Ik oefen in boven water zwemmen in plaats van onderduiken bij anderen. Het hoeft niet altijd zo diep meer. En dan weer keer ik terug naar mijn eilandje om indrukken te verwerken. Want leven zonder filter betekent dat ik automatisch open knal voor zowat alles en iedereen. Alles en iedereen komt bij me binnen. Zoals ook hier. Ik ruik wat mensen drinken, voel de sfeer die de plek uitstraalt, hoor de bedoeling achter woorden, omwindt me met de massa rondom rond. Zowel geweldig voelt het, als overrompelend. Daarom blijf ik niet zo lang in mensenzwermen. Na een halfuurtje sluit ik mijn laptop en laat mijn plekje achter voor een koppel die de wachtrij nieuwe hoop geeft in een stapje dichterbij keuvelen in de Apsis. Ik keer huiswaarts. Vol van indrukken. Vol van sfeer. Vol van mensen. Vol van het leven. En met een nieuw verhaal.

Mademoiselle Marteaux