MOET ik dit nu doen?

31-05-2025
Het standje automatisch piloot, wie kent het niet? Je doet al die dingen zoals je altijd gewend bent te doen. Je zegt al die dingen die je uit gewoonte herhaalt. Dag in dag uit ga je door in je gewoonlijke doen en laten. 

Stel, je staat even bewust stil bij al die dingen die zo vanzelf gaan alsof ze de normaalste zaak van je wereld zijn. Hoeveel keer gebruik je het woord moeten bijvoorbeeld? Moeten zit routinematig in ons woordgebruik.
Bij het uitspreken van ik moet dit en dat nog, verslapt mijn energiepeil. Moeten vormt een energielek want er wordt wat van mij iets verwacht, iets waar ik niet onderuit kom. Dat is de energie achter moeten, voor mij.

'Moeten' klinkt als iets wat opgelegd wordt van buitenaf en wat ik dan maar doe omdat iemand vindt dat ik dat moet doen. Soms vind ik dat van mezelf, dat ik het moet doen of moet kunnen. Die verplichting hangt als gewicht op mijn schouders al stelt het, als activiteit, niet altijd veel voor. Hoe anders klinkt het als ik iets mag of, uit de dualiteit van moeten en mogen, Ik kan iets doen omdat ik daar bewust voor kies, ook al kom ik er niet onderuit. Soms moet ik echt naar de winkel, toch klinkt het anders als ik zeg: Ik ga nu naar de winkel.

Woorden die mijn eigen keuze overbrengen, houden me op mijn middenas. Ze zijn als de sterke stam van de appelboom die zijn takken buigt in het weggeven van haar appels zonder te ver verbuigen. Een stam geeft zichzelf niet weg. Een stam blijft overeind in die middenas. Een appelboom voelt zich nooit verplicht om appels te geven. Ik kies ervoor om te gaan, om te geven, om te doen, om te spreken, of niet. Dit houdt mijn energielevel gestaag want de verantwoordelijkheid van de beslissing ligt bij mij. Ik heb in mijn leven gemerkt dat elke beslissing die ik bewust neem vanuit mijn verantwoordelijkheidsgevoel, een beslissing waar ik achter kan staan, mij bekrachtigt.

En ja, in sommige gevallen heb je weinig te zeggen. Op het werk bijvoorbeeld. Je baas vraagt iets van je en staat echt niet te wachten op een pauze-moment zodat jij kan invoelen of je achter zijn beslissing staat of niet. Toch ligt vrije keuze in een kleine nuance. Kan je geven zonder voorover te buigen, zelfs letterlijk in de kromming van je rug? Ik zie mensen soms letterlijk met gebogen schouders rondlopen in hun teveel geven. Ze zijn hun stam uit het oog verloren. Ik was eentje van hen. Heb je zeggenschap over de manier waarop je iets doet wat van je gevraagd wordt? Kan je daarin meebeslissen? In elk haakwerk is altijd wel een kans om een stukje eigenheid te verweven, lijkt me. Een kleine veranderingen als in een woord dat een totaal andere impact heeft op hoe we ons voelen bij dezelfde opdracht. Het kan zijn dat je de opdracht krijgt om de stapel papieren te sorteren, dat is eenmaal zo. Hoe je dat doet, met welke aandacht, zorg, verfijning of efficiëntie is jouw vrijheid. 


Op een keer hoorde ik een kernzin waarin bij elk woord stilgestaan werd. Ik heb die zin een hele poos als reminder op mijn pc-scherm gekleefd om mezelf uit de routine te halen van dingen doen zoals ik gewend was omdat het van mij verlangd werd of omdat ik het van mezelf verlangde. Omdat er gewenning op zat.  

Die zin herinnerde mij om stil te staan waar ik eigenlijk op dat moment mee bezig was. Het was als even de pauzeknop van een langspeelfilm indrukken, om terug te komen tot een andere stukje realiteit. 


MOET ik dit nu doen? 

Kan ik zeggen: mag ik dat nu doen? Kan ik dat nu doen? Is het mijn keuze om dat nu te doen? Als niet, kan ik me ertoe leggen om dat te doen? Kan ik achter de beslissing staan om dat te doen? Is het voor mij gezond om dat nu te doen? Of word ik verplicht om dat te doen, terwijl het niet ok voelt nu? En waarom doe ik het dan? Hier even bij stilstaan. Ingrijpen is niet perse nodig, gewoon erbij stilstaan maakt dat bewustzijn geactiveerd wordt.

Moet IK dit nu doen?

Ga ik ervan uit dat het aan mij is om dat nu te doen? Is het wel aan mij om dit te doen? Voelt het goed om hierin uit te reiken? Kan ik uitreiken? Kan ik mij laten helpen om dat te doen? Kan ik delegeren als ik voel dat het voor mij beter voelt of zelfs nodig is? 

Moet ik DIT nu doen?

Is dit wat ik nu te doen heb? Of kan het ook op een ander moment?

 

Moet ik dit NU doen?

We zijn gewend om direct alles te willen oplossen. We leven in een quick-fix maatschappij. Soms willen we gauw van iets af om naar het volgende te kunnen. We vinden het lastig om in een spanningsveld te vertoeven terwijl niet meteen ingrijpen een dieper beleefde uitkomst kan bieden. Iets - voorlopig - kunnen laten voor wat het is?

Moet ik dit nu DOEN?  

De nadruk in onze samenleving ligt meer op 'doen' dan op 'zijn'. Als je veel doet, dan ben je veel, zo lijkt het. Een succesformule om veel voor elkaar te krijgen. Grote prestaties met tastbaar resultaat. Altijd actief blijven. Stop en schakelen van 'doen' naar 'zijn' heeft gemaakt dat ik tijd neem om in te voelen, contact te maken met het lijf.


Een korte reflectei om bewust stil te staan bij WAT JE NU AAN HET DOEN BENT, maakt een wereld verschil. Het haalt ons uit vaste patronen, het maakt een overstapje naar iets nieuws. Dat is hoe ik het ervaren heb.

Mademoiselle Marteaux

Share