Moderne trekken

Vooral als mensen in staat zijn hun Sapiens aard aan het licht te brengen - het aankijken om te beginnen - kan er een bewustzijnsshift plaatsvinden. Alles wat aan het licht komt, krijgt de kans om te transformeren. Zolang we ervoor wegvluchten, de schaduwkant in onszelf vermijden, blijven we rondjes draaien binnen hetzelfde straatje. Met de schaduwkant bedoel ik onder andere de hebberigheid, begerigheid, vechtlust, manipulatiespel, verslavingsgedrag en het emotioneel-dramatisch karakter van het ras. 

Laat ik het vooreerst hebben over mijn Sapiens. Het barst uit mij als ik in een driftbui de kleine bij de kraag neem. Het laat zich zien als ik het mannetje van een ander wijfje wil. Het uit zich in periodieke koopwoede. In jaloezie als de ander iets heeft wat ik ook wil. Het is de drang om iemand iets te willen aandoen als die mij bezeert, de aanstoot om aan de gronde te richten die ik mijn beschaafdheid kan bedwingen. Het is de slag die ik lever op de boksclub en er stiekem van geniet, het is voor trappist kiezen als ik mismoedig ben, het goedpraten van mijn eigen wandaden, de schuld leggen bij de ander. Het is mijn verknochtheid aan in de picture te staan, die soms opspeelt. Het zijn mijn stoutste dromen. Het is alles wat laag is en niet mooi is. De duistere zijde uit agressieve overleveringen waar ik niet fier op ben. Gelukkig zijn we enigszins getemd.

We zijn gedomesticeerd tot minder beest en meer mens, al stelt Goethe dat mensen beestachtiger dan beesten kunnen zijn. Religie hield ons beestachtige kant in het gareel door strenge leefregels op te stellen, een schuldgevoel aan te praten en straffen op te leggen. Toch bleven we 'gevallen engelen' van vlees en bloed, met lichtzijde en een onoverkomelijke, donkere kant. In deze tijd, proberen we op eigen houtje de duisternis in ons te onderdrukken door alleen de leuke kant toe te laten, door voldoende te zorgen voor afleiding. Desondanks komt het donker langs spleten en kieren doorheen onze goede intenties. Schaduw hoort erbij, het ontkennen heeft geen zin, doen alsof of onderdrukken, evenmin. Ervoor wegvluchten, in sport of werk of middelen en nog veel andere dingen, houdt het gedeisd en ondertussen razen we door in dezelfde straatjes die we gewend zijn, in de gewoonlijke gewoontes en luisteren niet echt naar onszelf en nemen daardoor vaak ook niet de tijd om echt te luisteren naar de ander. De overgang van het grote ego van Homo Sapiens naar Homo Universalis vraagt om het agressief & vluchtend karakter voorbij te groeien door het activeren van nieuwe bewustzijn. Inkaderen, onderdrukken en bestraffen zoals religie eerder deed bleek niet de manier. Geen kaders en geen bewustzijn, de tendens van deze tijd, leidt alleen maar naar nog meer chaos van een uit de bocht vliedende ik-wil, korte-termijn-denken, strevend naar eigen lol en plezier.

Als ik kijk naar de groepen waarbinnen ik beweeg of de straten die ik bezoek, dan herken ik het klikken met soortgenoten. In het straatje Nieuwetijd zat ik laatst aan tafel met een tiental vrienden die mekaar uitgebreid bevestigden dat lactosevrij- eten een must is voor een gezonde darmflora, keukenzout vergif en suiker nog meer, behalve palmsuiker dan en glutenvrij ontgift het hele gestel. Terwijl ze onverdeeld knikten over de heilzaamheid van volwaardige voeding grepen ze naar de pan met pindakaas saus uit een zakje, bomvol E's en invert suiker. Ik keek ernaar naar met verbazing. De lichtzijde haalt het altijd van de schaduwzijde in dit milieu want onze engelen-aard is de enige die telt en als de keerzijde dan toch dreigt op te doemen uit de diepe gronden van jeugdtrauma dan kunnen we rekenen op de alternatieve markt met tools om je uit te balanceren. Als je maar betaalt. Als ik het straatje verderop inloop, die van mijn kunstenaarsvrienden, dan verandert de sfeer van liefde, licht en lichaamsbewustzijn naar zware existentiële vragen waarin agnosten eindeloos de zin van het leven bevragen en daarbij hulp krijgen van trappist. Om inspiratievol te blijven schrijven of schilderen houden ze naast hun vaste relatie er muzes op na die hun kunstenaarsinspiratie scherp houden. Dan is er de straat van het casual-type waarin het vooral belangrijk is up-to-date te blijven over nieuwe gadgets, scherpere prijzen en slimme aankopen. Gespreksonderwerp nummer 1 is: waar gaan we op vakantie dit jaar. Op de voet volgt: het werk, vooral de wantoestanden ervan. Roddels scoren hoog. De sport-straat is vooral bang om oud te worden of stil te staan bij minder fijne trekjes en concentreert zich fanatiek op de kick van een spannend lijf, wat gevoel van eigenwaarde opkrikt, gelukshormonen op peil houdt. In meer straatjes kom ik voorlopig niet. Ik heb nooit echt in één straatje gehoord, tegelijk heb ik aan elke straat trekken overgehouden. Ik ben een mengelmoes, een mudblood. Mijn queeste in dit leven: waar hoor ik thuis? Ik ken de emotie eenzaamheid al te goed in het continu wisselen van straatjes. Ik neem graag een kijkje bij de buren, verwonder mij dan over de waanvoorstellingen en het bijgeloof uit elke branche, doe eraan mee tot ik ook die illusie weer doorprik en loop door. Ik geniet van de wisselende ervaringen die de verhalen mij brengen. Het nadeel van zoveel buurten is dat mijn persoonlijkheid onduidelijk gevormd is, absoluut niet strak omlijnd. Het is dan zus en dan zo, als bierdrinkende godsvonk die ergens balanceert tussen muze en soulmate ben ik dan ook best vaak in de war. Ik denk vooral dat de keuze van straatjes en het ronddwalen erin een kwestie is van verwennerij. We hebben het gewoon te goed en kunnen ons de luxe permitteren om bezig te zijn met glutenvrij en lactose-arm, met muzes en all inclusive sportscholen. Ik vraag me af hoe het zou zijn, hoe straten zouden mêleren, als de evidentie van keuzevrijheid zou wegvallen. Het zou niet verkeerd zijn om samen hout te sprokkelen en voor even, alstublieft, verhalen te laten en aan te kijken wat aangekeken mag. De Homo Sapiens in zijn geheel raakt verslaafd. Het kan hooguit bewegen van één verslaving naar de andere. Wat je globaal steeds ziet terugkomen is dat techniek de mens gebruikt, in plaats van de mens techniek, zoals nu mobiele telefoons. Voor de meeste van ons is het mobieltje een dictator. De bedoeling is dat we iets uitvinden om de communicatie te verbeteren. Uiteindelijk worden we er afhankelijk van en ziet het ernaar uit dat we minder 'in het echt' met elkaar communiceren dan tevoren. 

Al dit is voor mij geen erfzonde, het heeft geen doem-karakter en is zelfs niet ernstig. Het mag aangekeken.

Mademoiselle Marteaux