Liefde affirmaties.

De huidfeestjes van voorbije winter eindigden die middag toen ik hem belde vanuit de slaapkamer met de vraag of hij de liefde tussen ons ook voelde groeien. Vier maanden geleden spraken we een Friends With Benefits af. Een intieme vriendschap die ons als single doorheen de donkere tijd van het jaar zou loodsen. Een afspraak die ons tot tijdelijke liefdesperikel van elkaar maakte. Wat ik niet wist, was dat huidfeestjes bij vrouwen liefdesstofjes opwekken die haar doen binden. Vrouwen zitten biochemisch anders in elkaar dan mannen. Ze worden verliefd door vrijen. Mannen niet zo sterk. Die worden verliefd in commitment. Na elk huidfeestje keerde ik huiswaarts in een toenemende sky-high. Uiteindelijk barstte het liefdesvat open en ging ik als Juliette op dat balkon staan met de roos klaar in mijn hand. In de blozende vraag of hij de liefde ook voelde groeien, zei Romeo kortweg: Nee. Hij voelde het niet. Het was niet de afspraak. We waren samen om te genieten. Meer niet. Verdwaasd liet Juliette zich op de bedrand zakken. Ze raakte in de knoop met haar romantisch hartgevoel. Om een lang verhaal kort te maken; een gekwetst hart doet gekke dingen en gekke dingen vond Romeo maar niets. Hij trok een streep onder de huidfeestjes. De liefdespijl die elk feestje meer vergroeide met mijn hart, viel er bruusk uit. Wat overbleef was een eenzame wonde. Ik heb drie weken lang verlatingspijnen verzorgt. Nu het zeer luwt, komt er ruimte voor bezinning. Ik verloor iets wat mijn leven opfleurde. Iets dat qua vorm voor nu paste in mijn leven. Ik wilde zijn liefdesrelaas luidop horen, terwijl er liefde voelbaar was in ons samenzijn. Onze feestjes waren van een zachtheid die elke schrijver zou inspireren tot poëzie. De liefde werd zowel binnensmonds als onderhuids beleefd. Meer was onmogelijk want hij wilde over een poos de wijde wereld intrekken en ik niet. Van commitment kon geen sprake zijn, wat het vasopressine hormoon dat mannen dan weer verliefd maakt, op een laag pitje hield. 

Een vriend vertelt me nu dat zijn vrouw hem tot irritatie toe vraagt of hij van haar houdt. Als ik ja zeg, vraagt ze mij kort nadien weer of ik haar graag zie, zegt hij. Wat als ik het op dat moment niet voel, moet ik liegen? Ik ken ook een man die zijn vrouw elke dag in de armen neemt en zegt dat hij blij is met haar, dat hij haar lief heeft en mooi vindt, dat hij niemand anders wil dan haar. Kun je die dagelijkse liefdesverklaring verwachten van een man? Het lijkt me onwerkelijk. Ik kom zelf met een meer realistisch idee. Is het niet hoogtijd dat Juliette de roos aan zichzelf schenkt, haar eigen liefdeslied leert zingen en haar balkon optrekt voor haar eigen liefde affirmaties? Als Romeo toevallig passeert, is er in de vervulling van eigenliefde dan ruimschoots genoeg om te delen, zonder dat Romeo zich onvrijwillig verplicht voelt een heuse vertoning op te voeren?

Als er genoegen was geweest met de liefde die ik kon voelen in die overheerlijke huidfeestjes. Als ik dat onstuimig hoofd van me had kunnen sussen met woorden van eigenliefde die de twijfels kleineerden, dan had ik niet hoeven afzien van tederheid. Als...dan...de tijd kan niet teruggedraaid. Ik ben opnieuw met mij. Ik kniel voor de haard bij het vuur dat helpt met warm voelen. Ik leg een hand op mijn hart, zucht diep. Ik zucht nog een keer. Dan begin ik. Ik heb je lief, zeg ik voor het eerst tegen mezelf, in een piepstemmetje. Wat is het makkelijker om dit te horen van een ander! Ik herhaal de zin tot mijn stem steviger voelt. Tot ik het stilletjes aan begin te voelen. Tot het me zoetjes maakt. Ik herhaal het vele keren is nog meer, met een doorvoelde pauze tussen elke zin. Ik laat jou niet in de steek, zeg ik dan. Wat er buiten mij gebeurt heb ik nooit in de hand, maar ik kan wel beloven om altijd voor mezelf klaar te staan. Ik strijk met mijn handen over mijn huid. Ik vind je mooi. Het eerste huidfeestje is dit moment van eigenliefde. Hoe meer ik mezelf lief, hoe minder ik het nodig heb om die bevestiging van een ander te horen. De volgende avond zit ik op diezelfde plek, al moet ik er mij toe aanzetten. Toewijding brengt mij waar ik zijn wil weet ik, dus zet ik door. Ik verzacht de trekken van mijn gelaat. Ik heb je lief... Ik vind je mooi... Ik voel me met je verbonden... Ik laat je niet in de steek... Je betekent veel voor me... Ik vind altijd weer iets nieuws om toe te voegen. Ik vind je zo zacht... Ik voel me gelukkig samen met jou... Ik ben blij met jou... Hoe vertraagder ik mijn affirmaties uitspreek, hoe dieper de woorden onderhuids lijken door te dringen. Ik mik cupido in mijn eigen hart dat begint met warmlopen voor zichzelf. Als een haardvuurtje in mezelf aangewakkerd. Op de eerste plaats ben ik mijn eigen bron aan liefdesstofjes. Wat een ander kan toevoegen is alleen maar een verrijking van wat er al is in mij. In mijn nog prille verliefdheid stap ik de bloemenwinkel binnen en koop voor mezelf een bosje anjers. Die vind ik zo mooi. En als op een dag een Romeo toevallig voorbij wandelt, hoef ik niet zo nodig dat minnelied. Dan zingt de bard van mijn hart zelf een liefdeslied voor ons beiden. Liefdes-affirmaties bespeeld op snaren verguld in een eigen liefdesritueel dat het hoofd verder soezt in vertrouwen dat wat er ook gebeurt... Ik er voor mezelf ben.

Mademoiselle Marteaux.