De dingen laten.

Met de tijd die verstrijkt, merk ik dat 'de dingen' me niet minder raken, maar ongetwijfeld ja, halen ze me minder onderuit. Ik kan 'de dingen' beter laten gebeuren, ze laten voor wat ze zijn zonder alsmaar de drang te voelen te moeten ingrijpen. Er ontstaat in mij een soort van berusting over hoe 'de dingen' gaan. Ik leer ze aankijken, hoef niet meteen tot actie over te gaan. De aandrang mindert om telkens 'de dingen' naar mijn hand te zetten ook al lopen 'de dingen' niet altijd zoals ik het zou willen, ze vragen om loslaten steeds weerom, op eigen verloop laten.

Het begint met inzien dat ik onvolmaakt mens ben, onderdeel uitmaak van het drama-toneel wat men op aarde, het leven noemt. Het vervolgt met accepteren dat ik een onvolmaakt mens ben en dat het drama wat zich op aarde afspeelt onrechtvaardig aanvoelt. We leven als mensheid een dualiteit uit, die licht is en donker is. Door alleen 'love & light' te willen, zou ik het donker deel in en buiten mezelf niet aanvaarden en daardoor, in een vorm van strijd blijven zoals gefrustreerd, ontevreden, strevend... Als er in mij minder strijd is door is accepteer dat het is wat het is, ontstaat er ruimte voor louter observatie van hoe 'de dingen' gaan.

Ik zie hoe gebeurtenissen me opslorpen als ik meega in de stormloop van uiterlijke dingen, dan laat ik me door elkaar schudden door grote verhalen. Emotionele turbulentie sleurt me uit mijn midden. Ik weet even niet meer wat doen om goed te doen, reageer impulsief, wil meteen oplossing of ben in de war. De loop der dingen houden me soms onnodig lang bezig in piekeren, wat een bom aan energie kost. Als dat gebeurt merk ik steeds sneller op dat 'de dingen' die er aan de hand zijn altijd refereren naar iets van onvermogen in mij. Ik voel me niet gezien of gehoord, voel me falen, in de steek gelaten, tekortschieten, trek me terug of geef toe aan de chaos in mijn doen, voel me het meest van de tijd machteloos, bang. In alle geval zit ik niet meer gecentreerd in mijn middenas. Iets heeft mijn pijnstuk geactiveerd, en mijn overlevingsmodus in gang gezet. Ik beweeg buiten het oog van de storm, in de storm zelf. Ik word de storm. Ik leer nu zeggen: het zijn niet 'de dingen' die mij uit mijn as trekken. Ik laat mij uit mijn as trekken omdat ik mijn kern verlies. 

In deze woelige tijd, die alsmaar woeliger wordt, het vasteland vervaagt, kan je best het anker in jezelf werpen, zodat het vanbinnen aanhaakt. Een plek waar je altijd naartoe kan gaan, dat niet afhankelijk is van de turbulente tijd en wispelturigheid van een doordraaiende wereld. 

Als ik me woelig voel, zoek ik de stilte op om mijn licht te schijnen op donkere plekjes die aangeraakt zijn, die de energie-lekjes vormen waar ik last van heb. In plaats van tussenbeide te komen in de storm zelf, keer ik terug in mezelf. Het vraagt soms uren van terugtrekken om helderheid te krijgen wat er in mij geraakt is geweest. Hoe langer ik bezig blijf met de vinger te wijzen naar 'de dingen', iets of iemand, hoe langer het duurt vooraleer het zich oplost in mij. Afstand nemen van 'de dingen' om meer inzicht te krijgen in wat er in mijn gaande is, is niet hetzelfde als vluchten zonder reflectie. Het is bewust een proces aangaan met jezelf.

Het kan zomaar zijn dat ik uren zit te staren in het niets, omdat ik 'het' niet meer weet. In er niet bijkunnen, probeer te accepteren dat ik me in een spanningsveld bevind en daarin leren zijn. Al zit ik behoorlijk oncomfortabel vast mijn hoofd en doet mijn lijf pijn van de spanning. De oplossing van stress gaat samen met het loslaten van keiharde overtuigingen dat me tot terug naar kerngevoel brengt, bijvoorbeeld, ik voel me buitengesloten, ik ben bang om te verliezen wat me dierbaar is of het leven voelt teveel voor mij, ik kan het niet aan. Terugkomen bij de pijn in mij maak dat ik minder streng wordt voor mezelf, dus automatisch minder streng voor de andere. Ik verzacht, verzachting versoepelt, verruimt en opent. Vanuit die opening is opnieuw verbinding mogelijk, eerst met mezelf, van daaruit ook met de andere. Verbinden is de uitkomst. 

Verbinding is hetgeen waar we allemaal het diepst naar verlangen want elke vorm van afsplitsing doet zeer. 

Het gebeurt vaker dat ik kijk naar hoe mensen om me heen druk zijn met van alles, zich druk houden met allerlei dingen of zich druk maken om 'de dingen'. Ik kan er beter naar kijken zonder de wens iets te willen veranderen. Zonder daar een mening over te vormen. De neiging om op alles commentaar te hebben, om kritiek te geven, mindert. Ik voel minder de aandrang om mezelf te bekritiseren, of iets te vinden van wat ik doe of niet doe. Ja, ik het gebeurt dat ik mijn frustratie uit, goed wetende dat de frustratie meer zegt over mij dan over de ander. Als het vrij is in mij, kan ik ernaar kijken. Dan kan het diep raken maar emotioneert me niet meer zodanig. Dan voel ik acceptatie, wordt het luchtig, kan ik er soms zelf een beetje om lachen. Dat wil niet zeggen dat 'de dingen' mij koud laten, dat ik gevoelloos wordt. Integendeel, door minder in te grijpen is er meer ruimte om 'de dingen' dieper toe te laten. Eigenlijk word ik alsmaar meer ontroerd door 'de dingen' te accepteren, ook door 'lelijke' dingen, 'afschuwelijke' dingen of 'hartverscheurende' dingen. Ik voel dat ik mijn emoties met de tijd beter leer dragen. Ik ga ze minder voeden met drama, waardoor ik minder ups en downs ken, minder euforie beleef en daarnaast automatisch de keerzijde, ontgoocheling. 

De dingen laten wil niet zeggen dat het soms nodig is om in te grijpen, zelfs acuut. Het verschil kunnen maken tussen de dingen, zoals een monnik ooit zei: Geef me de moed om te veranderen wat ik kan veranderen. Geef me de wijsheid om te accepteren wat ik niet kan veranderen. Geef me het inzicht om het verschil tussen beide te zien. 

Mademoiselle Marteaux