De pauzeknop.
Ik ging razendsnel. Ik ging keihard. Ik ging metersdiep. Ik sprong van mijn schip dat verdoolde in het schuim aan het onstuimig oppervlak van het leven. Ik dook het diepe in, om te zinken tot op de bodem van mijn ziel. Ik doorspitte die zielengrond op zoek naar schatten bedolven onder het zilte zand. Schatten die mij zouden helpen met navigeren want aan het wateroppervlak raakte mijn schip elk spoor bijster. De golven te woest voor mij in al het schuim. Al even schuimig de schimmige geest aan het roer van het stuurloos schip. De ultramoderne apparatuur was niet naar mijn schippersbrein ontworpen. Het ging steeds alle kanten op. Uiteindelijk bleek ik een betere duiker dan dat ik schipper kon zijn. Ik was graag onder water. Daar waar het leven vertraagde. In die stilte vond ik rust. Zo kwam mijn hele bestaan in teken te staan van innerlijk werk. Maandenlang ging ik op pelgrimage in de onderbewuste wateren van mijn ziele-zijn, op zoek naar schatten.
Het is typisch aan deze tijd dat gevoelige mensen een gedurfde duik nemen in de binnenwateren van hun eigen wezenlijkheid om daar schatkisten te ontdekken gevuld met navigatietoestellen die ze wel begrijpen. Kwadranten, sextanten, graadstokken en kompassen die hun gevoelige aard met de sterren verbinden. Sterren waar ze meer mee hebben dan satellieten. Sterren die hun de weg wijzen naar vredige wateren. Navigatie waarmee ze aan het oppervlak van het leven het schip oriënteren naar eigen koers. Gevoelige zielen delven diep in zichzelf. Ze mesten de woestenijen uit die onze voorouders achterlieten. Ze wieden hun innerlijke mangroves. Schuwen niet langer de zeebeesten die zich schuilhouden in de schaduwen van hun eigen persona. Ze leggen hun oor te luisteren rondom het kolkend schelpenhart om daar gloednieuwe stuurmanskunst te vinden. Ze zwemmen naar boven, nemen een flinke ademteug en duiken naar onder.
Hoe vind je de juiste balans in duiken en schipperen? Na mijn belevingen kan ik zeggen: kom regelmatig het water uit om je neer te vleien in het warme zand. Blijf voet aan wal houden. Te lang in het onderbewustzijn zijn, kan je afsluiten van een luchtig oppervlak. Het kan je somber maken als de zeebodem lichtloos kan zijn. Spiritualiteit kan als zaklamp dienen waarmee je in jouw binnenste kunt schijnen op zoek naar iets nieuws. Een spirituele overdosis hield mij te lang onder water. Het lampenlicht verzwakte. Dat heet dan depressie. Ga niet eindeloos graven. Als je één kist aan informatie opent, zwem met de informatie terug naar de vaste grond. Ga zuurstofhappen in feel-good films. Laat je gaan in een avondje comedy. Vrolijk je op met een luchtige tentoonstelling. Verwarm je in een middagje zwanzen met je vrienden op terras. Ontspan je in baantjes trekken met de oudjes of een rondje rennen in het bos. Even uitpuffen in de sauna. Verwen jezelf in het ontvangen van een massage. Geef je hoofd lichte kost te verteren. Laat je lijf een poosje zwieren. Of vind je balans in yoga. Duw even op die pauzeknop en relativeer het leven. Als je na een poos voelt dat je weer helemaal licht en luchtig bent, je lijf soepel en warm voelt, kan je overwegen om een nieuwe sprong te wagen in het onbekende. Daar waar je ogen wazig gaan zien en je volledig op de tast geleid door intuïtie de onderwaterwortelstokken onderzoekt naar nieuwe schatten verborgen in de zielengrond van jezelf.
Mademoiselle Marteaux