Het gelukkigst.

Ik val meteen met de deur in huis. Dit is mijn laatste blog. Er vind ommekeer plaats in mijn leven. Ik sta op een kruispunt. Ik kan ervoor kiezen de oude weg verder te belopen: bekend maar niet voldoening gevend. Ofwel sla ik een nieuwe route in. Onbekend onbemind? Hier wil ik zijn. Een crisispunt daagt me uit om een stap te zetten richting authenticiteit: nog meer overleving loslaten. Ik heb lang genoeg in de theorie geleefd, samen met mijn hoofd achter het scherm. Alleen met mezelf, op mijn vertrouwd eiland. Nu voel ik: het is tijd voor de praktijk. Het oefenen van wat ik ervaar als: belichaamd leven. Want wat me het meest blij maakt, me werkelijk voedt tot diep in mijn cellen, is belichaamd leven. 

Mijn intellect is mijn grote troef geweest, om menselijk gedrag te begrijpen. Daarmee, vanuit een ooghoek, het leven te beleven. Soms sprong ik voluit in dat leven, vaak impulsief en onbegrensd, om er terug uit te glijden. Het miste verankering in mijn lijf. Veel vurige luchtenergie, weinig aardepunt. Die aarding trekt aan me. Zakken wil ik, in mijn lijf. Grond voelen aan de voeten, zodat mijn leven minder op en neer gaat in de cumulus van wereldse dingen. Ik heb stilaan mijn buik vol van 'kaderen'. Helpt rationaliseren met verbinden met mensen? Niet echt. Ik was ontdekkingsreiziger in verstandige regionen, heb inweil wel iedere hersencel bezocht en zit nog steeds vanop een afstand het leven aan te kijken. Een leven lang observeerde ik gedrag, gelinkt aan gedachtepatronen. Het hielp me begrijpen waarom mensen doen wat ze doen. Ik zou met grote onderscheiding afstuderen als psycholoog. Is dat wat ik wil? Nee. Als ik gefrustreerd ben of de dingen gaan niet zoals ik het wil, gebruik ik de woorden om mezelf goed te praten. Dat is niet de inhoud dat ik vanuit mijn wezen wil brengen. Om tot die inhoud te komen heb ik een pauze nodig om te komen tot een stabiele basis. Wat ik geleerd heb, heeft gediend. Toch houdt schrijven me op dit moment weg van een veel groter verlangen om me voelbaar te verbinden met mensen. Dat kan alleen door deze comfort-zone te verlaten. 

Want gelukkigst ben ik als iemand in een massage onder mijn handen ontspant. Als ik een arm liefdevol om de schouders heen leg zonder praten. In het samen openen tijdens het vrijen. Het gelukkigst ben ik in een samendans waar twee onbekende energielichamen elkaar vinden op de dansvloer. In een gedeeld lied dat ons ondersteboven haalt, tranen op twee bevriende wangen. In een huilbui die de pijn verzacht, in stappen zetten op vaste grond. In mijn nieuw huis open te stellen voor human pillows of mensennesten. In mensen samenbrengen in maaltijden delen. Frustraties sparren of stoeien door playfight in plaats van neerpennen. In direct contact delen, een workshop organiseren. In het modelwerk. In experimenteren op de werkvloer, wat in aantocht is. En natuurlijk voedt een diep gesprek ook. Natuurlijk maakt het hoofd ook deel uit van het geheel. Alleen voel ik dat het tijd is om mijn basis nu te verleggen van het bedachte naar het belichaamde. 

De connectie VOELEN met mensen, daarin oefenen, doen de vezels van mijn lijf als lichtcelletjes schitteren. Het geeft me energie, het maakt me levendig. 

Dankjewel om me te lezen, al die voorbije tijd. Ik heb jullie aanwezigheid gevoeld. Jullie waren mijn drijfveer om door te zetten, om verder te gaan.

Veel liefs Annick 

contact, info en vragen: annick.marteaux@gmail.com