Ik lief mijn lijf.
Ik lief mijn lijf.
Met de tijd ben ik lijven gaan lieven.
Tengere, volslanke en mollige lijven. Scheve lijven ofwel kaarsrechte. Jonge, dan weer oude lijven. Doorleefde hetzij prille. Verminkte daarbij ook vernieuwde lijven. Blanke plus donkere met de mengelmoes aan kleur ertussenin. Alle lijven vind ik lief. Lief en mooi, op hun eigenwijze manier.
Ze vertellen een uniek verhaal als een dagboek dat haar geheimen stilzwijgend in alle rimpels, ieder kuiltje, elk litteken dan toch verklapt. Het lief en leed in elke lichaamstrek. Ik heb ook geleerd mijn eigen lijf te lieven. Met de tijd ben ik mijn lijf steeds meer gaan liefhebben.
Mijn gave huid is het makkelijkst om te lieven. In al haar veerkracht heeft ze zich moeiteloos doorheen vier zwangerschappen uitgestrekt om haar originele vorm aan te houden. Ze voelt nog steeds fluweelzacht aan. Ook mijn figuur is eenvoudig te lieven in een middenmaat, voor mij net goed. Ik heb mijn voeten lief, met inbegrip van hamertenen die door een gespannen jeugd zich in verlegenheid hebben teruggetrokken. Ik vertel ze dat ze zich nu in veiligheid mogen ontspannen. Vaak zijn ze nog een beetje bang en trekken zich onopgemerkt toch weer op. Daarom lief ik ze niet minder. Mijn benen zijn iets aan de korte kant, met een hakje eronder laat de juiste verhouding zich alweer zien. Verder sieren een paar fraaie kuiten, door dans welgevormd, een flatterend stel benen. Tussen mijn lenden viert mijn warmbloedige vrouwelijkheid graag de liefde. Daar was ik eerst beschaamd om. Totdat ik mijn eigen preutsheid neerlegde naast een katholiek geweten waar ik nooit om gevraagd had. Ik lief haar hartstocht nu, in een ondeugende glimlach.
Mijn billen daarentegen hebben kratertjes. Door mijn dynamisch karakter met nodige stemmingswisselingen en ietwat wisselvallige levensstijl, ben ik afgevallen om weer bij te komen. Afgeslankt, om dan opnieuw iets aan te zwaren. Dat geeft een maanlandschap aan kuiltjes die contrasteren met al het gave eromheen. Dat deel van mezelf, heb ik voor lief mogen aannemen. Mijn billen ben ik uiteindelijk gaan lieven. In strakke jeans zien ze er trouwens heerlijk uit.
Lieflijk is mijn buik. Op latere leeftijd liet ik haar navel in een kristallen bloemknop uitblinken. Mijn borsten ben ik met de tijd meer gaan liefkozen, zo klein en fijn als ze zijn. Ze hebben mijn kinderen ruimschoots met liefde gevoed. In een handjevol worden ze graag bemind. Wat lief ik nu in het bijzonder mijn borsten. Ik lief mijn rug die me overeind houdt, ik lief haar zelfs die keren dat ze me even niet meer rechtstaand kan houden omdat het leven vaak veel is voor me. Dan leg ik haar op bed te rusten. Door haar die rust te gunnen, toon ik mijn liefde voor haar. Ik liefkoos mijn ruige werkhanden die graag ploeteren in tuingrond. Ik kijk liefdevol naar mijn jukbeenderen, hoe mooi ze staan in een Bardotkraag. Ik lief mijn volle bos rosse haren, die de vurigheid uitstralen die ik zelf ben.
Mijn gezicht was het moeilijkst te lieven. Ik was lang beschaamd om mijn smalle gelaat met grote neus, uitstaand oor en geen tand recht. Lang verborg ik haar verlegen achter los haar. Gelukkig heb ik een partner gekend die me beter zag dan ik mezelf toen kon zien. Hij raakte de onzichtbare littekens van jarenlange kinderpesterijen op zo'n liefdevolle manier aan, dat bij iedere aanraking de geleden wonde meer genezing vond. Hij streelde zo vaak mijn neus en zei dan: "Ik hou van jouw sterke neus. Ze weet welke richting ze uit wil." Hij liet zijn vingers mijn mond raken en zei dan liefdevol, "Ik hou van je eigenwijze tanden. Ze durven anders zijn." Hij liet zijn vingers glijden over mijn borstelige wenkbrauwen en zei toen, "Ik hou van je wenkbrauwen die in hun speelsheid alle kanten uitgaan." Hij tikte zachtjes tegen mijn oor en zei lachend: "Dit oor geeft je vleugels om heen te gaan waar je maar naartoe wil". Ik lachte met hem mee. In de ontroering van ieder liefdevol woord, smolt ik weer een beetje. Bij elk smelten voelde ik hoe zijn liefde voor mijn karaktervol gezicht mijn eigen waardering deed terugwinnen. Ik lief haar nu ook, zij die laat zien dat ook anders, mooi kan zijn. En misschien is het slechts verbeelding… mijn gezicht lijkt nu voller geworden, meer gevuld van sympathie voor haarzelf. Door lief te worden voor mijn lijf, ben ik met de tijd ook andere lijven gaan lieven.
Alle lijven zijn lief en mooi, op hun eigenwijze manier. Als je zo leert zien, dan zie je het.
Mademoiselle Marteaux