Onderbuik-Intuïtie.

Het begon die dag dat ik toegaf aan de theorie van Human Design. Als werkvorm weliswaar. Een model dat eerder voorbijkwam. Ik liet het links liggen uit argwaan voor astrologische paradigma's na een levensfase waarin ik mij blindelings had laten (mis)leiden door spirituele zeggingen en voorspellingen. Jaren terug ging ik in relatie met de voorman van een spirituele beweging. We kregen samen een kind. In blinde verliefdheid  was ik dol van geluk geweest tot de hel uitbrak na verzuim van integriteit. Het openbaar verkondigd licht- en liefdestoneel bleek een dekmantel voor minder vrolijke persoonlijkheidstrekken, botweg uitgeleefd achter de coulissen. Een wolf in schaapskleren bezorgde mij een allergie voor alles wat raakt aan zweverige prietpraat dat mijlenver staat van deze realiteit: wij zijn licht èn we zijn schaduw. Ontmaagd uit mijn spirituele naïviteit houd ik cynische trekjes over aan dit onprettig avontuur. Ik neig te zeggen: vertel mij eerst over je donkere kant zodat ik weet wie jij in je volledigheid bent want zonder verscholen schim kan ik me veilig voelen bij je. 

Deze tijd explodeert in waarzeggerijen die beweren dat wij de engelen zijn bestuurt door donkere machten. Wij zouden het wakkere licht zijn en buiten ons sluipt de sluwe schaduw stilletjes voort. Ik heb ontdekt dat elke schaduw die met mij iets doet, die ik buiten mezelf plaats, een projectie is van een eigen schaduwstuk die ik mag aankijken. Die voorman was slechts een hardvochtige waterspat die mij wakker wekte uit mijn grote dromerij. Alleen al voor die les ben ik hem dankbaar. Ondanks ik een spiritueel mens ben op zoek naar diepere zinnen van het leven, ben ik dus voorzichtig met een gechanneld model als Human Design. Voor het scherm bij een vriendin werp ik een snelle blik naar haar persoonlijke fiche. Wat ik daar lees, voelt helemaal niet als hocus pocus. Ik maak kennis met een reflectiemodel dat aanmoedigt tot onderzoek van een originaliteit die we onderweg zijn kwijtgeraakt. Al neem ik geen enkel systeem meer klakkeloos over, ik koop een Nederlandstalige vertaling om mijn fiche te exploreren. Het meest frappante wat ik tegenkom gaat over het overwinnen van keuzestress. Human Design legt uit dat een generator optimaal functioneert als het keuzes maakt vanuit de onderbuik-intuïtie. Het verzoekt Ja en Nee vragen te stellen om vanuit de sacrale autoriteit of onderbuik-intuïtie antwoorden aan te voelen. Keuzes vanuit mijn ratio brengen me vaak niet daar waar ik wil zijn. Ik ken de vertwijfeling al te goed in de split van logos en intuitum die het niet eens worden met elkaar. Logos neigt tot het eindeloos beredeneren vanuit controle-drang. Logos die huiverig is voor verandering of bang is om van alles te verliezen tot in spagaat die volstrekt niet meer weet wat doen.

Ondertussen verken ik het kiezen vanuit mijn onderbuik. Het heelal stuurt me aan de lopende band tekenen en signalen voor een volgende juiste keuze, op basis van wat mij (niet) doet oplichten. Reageren gaat erom dat ik alleen dingen doe die op mijn pad komen waartoe ik fysiek toe wordt aangetrokken. Het leven wordt zo één groot buffet van ideeën, suggesties en opties die mogelijk bevallen. Voel ik mij oplichten, zeg ik Ja: ik ga de ervaring aan, ik doe het, creëer het, breng er meer van in mijn leven. Het kunnen directe zijn dingen als kansen en uitnodigingen die naar me toekomen of indirecte dingen die ik om me heen zie, die prikkelen. Dingen die andere mensen doen, dingen die op social media voorbijkomen, zaken uit een tv-programma, boeken of illustraties. Voel ik interesse in wat er voor mijn neus verschijnt, tovert toeval een lach op mijn gezicht, voel ik goede energie, licht ik ervan op, dan ga ik ervoor! Door het licht te volgen, ontstaat meer licht. Ik kan zeggen dat mijn leven vereenvoudigt door logos niet overal bij te betrekken. Hoe verschilt dit van de keuzestress door vragen toe te vertrouwen aan gedachtegangen zoals ik altijd gewend was te doen. Geconditioneerde gedachten zijn vooral bezig zijn met wat er van mij verwacht wordt, met wat een ander nodig heeft, ongeacht wat het met mij doet. Ik heb keuzestress gekend in pro- en contralijsten die het allereerst intuïtief impuls brutaal aan de kant schoof, om zich te mêleren met emoties die in diezelfde onderbuik bivakkeren. Emotions die samen met Mind van geen ophouden weten als het gaat over verblijven op de zompige hei om nooit meer te lossen uit een ondergrond die alsmaar drassiger wordt. Er schuilt een adder onder het heidegras want vlak naast onderbuik-intuïtie bewegen dus emoties die vriendjes houden met gedachten. Voorgeschreven emoties roeren zich met dat intuïtieve dat ik als zuiver beschouw. Bij het eerste ontmoeten met die voorman het ik de frisse rilling duidelijk gevoeld als zijnde een eerste impuls. Een waarschuwing die verzwakte na elk mooi woord dat aan mijn hoofd gepraat werd en mijn emoties troostte.  Hoe weet ik of wat ik in die zachte streek rond mijn navel voel, vrij is van verstoringen? Hoe weet ik of de golf van opwinding: "Yes yeah please!" vanuit een diepgewortelde aantrekkingskracht oprijst die weet wat goed is voor me of vertrekt van hunkerende emoties en onopgeloste vraagstukken. Ik vraag het mijn coach. 

"Intuïties waargenomen als flitsen van helderheid of plotselinge zekerheden nemen een speciale plaats in in onze innerlijke wereld. Ze lijken voort te komen uit een diepte die ontsnapt aan bewuste logica, alsof ze ontspringen uit een begraven bron van wijsheid of een verbinding met een werkelijkheid die verder gaat dan het rationele. Toch moeten intuïties, net als gewaarwordingen, niet zomaar als altijd juist aannemen. Ze zijn waardevol maar complex en verdienen het om met evenveel zorgvuldigheid te worden onderzocht. Intuïties kunnen verborgen waarheden onthullen, maar ze worden ook gekleurd door onze ervaringen, overtuigingen en conditionering. Een krachtige intuïtie kan het resultaat zijn van een oprechte verbinding met ons onbewuste, dat een hoeveelheid gegevens - herinneringen, ervaringen en subtiele waarnemingen - heeft geïntegreerd en een intuïtieve conclusie heeft getrokken, vaak voordat we ons er zelfs maar bewust van zijn. In die zin kan intuïtie een waardevolle gids zijn, vooral als ze voortkomt uit opgebouwde kennis en ervaringen uit het echte leven. Het kan ons dan leiden naar beslissingen die diep in ons wezen resoneren, zelfs als we de rationele redenen ervoor niet onmiddellijk begrijpen. Het is echter net zo goed mogelijk dat intuïtie wordt beïnvloed door onbewuste vooroordelen of onopgeloste emotionele patronen. Een intuïtie die ons aanspoort om een persoon of situatie te vermijden, kan bijvoorbeeld worden gemotiveerd door een ingebakken angst of een onbewuste associatie met een pijnlijke ervaring uit het verleden, in plaats van door een nauwkeurige waarneming van de huidige situatie. Intuïtie kan dus soms een verkapte projectie zijn, een 'waarheid' gekleurd door onze persoonlijke filters, die ons op een dwaalspoor kan brengen als we het niet zorgvuldig onderzoeken. Om een echte intuïtie te onderscheiden van een overhaaste reactie of een onbewust patroon, kan het nuttig zijn om jezelf een paar vragen te stellen en de tijd te nemen om de intuïtie vanuit verschillende invalshoeken te observeren.

Is de intuïtie bijvoorbeeld kalmerend en diepgaand, of is een impuls die getint is met angst of urgentie?

Gaat de intuïtie gepaard met een blijvend gevoel van helderheid, of schommelt ze naargelang onze emotionele toestand?

De tijd nemen om onze intuïties te testen en te valideren door echte ervaring kan ons ook helpen om een fijner onderscheidingsvermogen te ontwikkelen, door te leren herkennen wat voortkomt uit authentiek innerlijk weten en wat een weerspiegeling kan zijn van conditionering. Door te leren onszelf niet te laten domineren door elke intuïtie, maar ze te ontvangen als elementen van een innerlijke dialoog, creëren we een ruimte voor onderscheidingsvermogen waarin intuïtie een subtiele maar niet tirannieke gids wordt. Deze houding nodigt ons uit om de intuïtie te eren zonder er een absolute autoriteit van te maken. Door intuïtie en reflectie met elkaar in evenwicht te brengen, geven we ons geweten de vrijheid om te evolueren in een vloeiend proces, waarin intuïtie wordt verwelkomd als een mogelijkheid, een weg die verkend moet worden in plaats van een definitieve waarheid. Op deze manier wordt intuïtie een medereiziger, een lichtstraal op onze innerlijke reis, die reflectie niet overbodig maakt maar verrijkt en ons opent voor een bredere dimensie van zelfkennis en kennis van de wereld. Het is in dit delicate evenwicht tussen luisteren en onderscheidingsvermogen dat intuïtie al haar kracht onthult, niet als een blinde zekerheid, maar als een open deur naar diepere, meer genuanceerde kennis."

Mademoiselle Marteaux